کنیا با نام رسمی جمهوری کنیا ( سواحیلی: Jamhuri ya Kenya)، کشوری است در شرق آفریقا که بیست و هشتمین کشور پرجمعیت جهان و هفتمین کشور پرجمعیت در آفریقا محسوب می‌شود و با ویزای کنیا می‌توانید به این کشور سفر کنید. جغرافیای کنیا متنوع است و در بین 47 شهرستان آن متفاوت است. کنیا دارای خط ساحلی در اقیانوس هند است که شامل باتلاق‌هایی از مانگروهای شرق آفریقا است. داخل سرزمین دشت‌های وسیع و تپه‌های متعدد است. کنیا از شمال غربی با سودان جنوبی، از غرب با اوگاندا، از شرق با سومالی، از جنوب با تانزانیا و از شمال با اتیوپی همسایه است. بخش‌های مرکزی و غربی کنیا با دره ریفت کنیا و استان مرکزی که دارای بلندترین کوه، کوه کنیا و کوه الگون در مرز بین کنیا و اوگاندا است، مشخص می‌شود. جنگل کاکامگا در غرب کنیا یادگاری از جنگل‌های بارانی شرق آفریقا است. جنگل مائو بسیار بزرگتر است، بزرگترین مجموعه جنگلی در شرق آفریقا.
جغرافیا، آب و هوا و جمعیت کنیا به طور گسترده‌ای متفاوت است، از قله‌های سرد پوشیده از برف (باتیان، نلیون و پوینت لنانا در کوه کنیا ) با جنگل‌های وسیع اطراف، حیات وحش و مناطق کشاورزی حاصلخیز گرفته تا آب و هوای معتدل در مناطق غربی و دره‌های شکاف و خشکی کمتر حاصلخیز مناطق خشک و نیمه خشک و بیابان‌های مطلق (کویر چالبی و کویر نیری) که با تورهای گردشگری کنیا می‌توانید از این مناظر متنوع بازدید کنید.
کنیا دارای ویژگی‌های جغرافیایی انسانی و فیزیکی باورنکردنی است. در کنیا، دشت‌های وسیع، کوه‌های سر به فلک کشیده، جنگل‌های انبوه و باتلاق‌های باتلاقی را خواهید دید. کوه کنیا بلندترین کوه کنیا و دومین کوه بلند آفریقا پس از کوه کلیمانجارو است. کنیا همچنین خانه دریاچه تورکانا است که بزرگترین دریاچه بیابانی جهان است. دریاچه‌های بیابانی معمولا کم عمق و بسیار شور هستند.
جغرافیای کشور کنیا و موقعیت مکانی آن
شرق آفریقا در سواحل اقیانوس هند بین سومالی و تانزانیا
مختصات جغرافیایی: 1°00′ شمالی 38°00′ شرقی
منطقه
مجموع: 582,650.2 کیلومتر مربع (224,962.5 مایل مربع)
زمین: 569,140 کیلومتر مربع (219,750 مایل مربع)
آب: 11227 کیلومتر مربع (4335 مایل مربع)
آب و هوای کنیا
کنیا از نظر آب و هوایی بطور کلی دارای دو فصل گرم و خشک و گرم و مرطوب است اما با توجه به اینکه روی خط استوا قرار دارد، آب و هوای آن در بیشتر ایام سال و تقریبا در تمام مناطق گرم و معتدل است. در مناطق ساحلی هوا اغلب گرم و مرطوب و در مناطق شمالی و شمال شرقی گرم و خشک است. دما در طول روز بالا و آفتاب سوزان است اما شب‌ها و اوایل صبح هوا می‌تواند سرد باشد. هیچ فصل تعطیلی برای بازدیدکنندگان وجود ندارد، اگرچه فصل اوج بارندگی فصل‌های کم توریستی در نظر گرفته می‌شود. اما توجه به این نکته ضروری است که بسته به جایی که در آن حضور دارید، آب و هوا می‌تواند متفاوت و حتی گاه غیرقابل پیش بینی باشد. بنابراین هر جایی از کنیا که سفر می‌کنید، علیرغم اینکه دما بالاست باید انتظار بارندگی را داشته باشید. آب و هوای کنیا در فصول مختلف به شرح زیر است:
فصل تابستان از سپتامبر شروع می‌شود و تا اواسط آوریل ادامه می‌یابد و فصل زمستان از ماه می تا اکتبر ادامه دارد. نایروبی تابستانی بین 20 تا 35 درجه سانتیگراد با سطح رطوبت 50 درصد را تجربه می‌کند. باد ثابت و فراوان نیز وجود دارد. دمای زمستان نایروبی بین 10 تا 20 درجه سانتیگراد با رطوبت 70 درصد متغیر است.
پوشش گیاهی و جانوری کنیا
کنیا به دلیل اکوسیستم‌های متنوعش یک مقصد گردشگری جالب است. در حالی که برخی از مناطق فوق العاده سبز هستند، برخی دیگر دارای آب و هوای نیمه خشک و خشک هستند. در کنیا، اکوسیستم‌های رایج شامل جنگل‌های بارانی، ساوانا، اکوسیستم‌های نیمه خشک و خشک است. آمار نشان می‌دهد که 89 درصد کنیا در سرزمین‌های نیمه خشک و خشک قرار دارد. زمین‌های آن سرسبز با مزارع پراکنده نارگیل، نیشکر، سیزال، بادام هندی و موز است. فلات Nyika (بیابان خشک) کشور بین کمربند ساحلی و ارتفاعات مرکزی را اشغال می‌کند. این منطقه خشک با بارندگی کم است. پوشش گیاهی از چمن کوتاه با درختان اقاقیا پراکنده تشکیل شده است.
بهتر است که به عنوان دشت‌های خشکی توصیف شود که بیشتر حیات وحش کنیا را پشتیبانی می‌کند. چهارمین و پربارترین منطقه، ارتفاعات مرکزی است، یک بلوک آتشفشانی برجسته که از شمال به جنوب همراه دره ریفت بزرگ است، یک خندق 8700 کیلومتری روی سطح زمین (گاهی به عرض 80 کیلومتر) که از دریای مرده در اردن تا Beira در موزامبیک امتداد دارد.
دیوار شرقی دره تحت سلطه کوه کنیا، آتشفشان غول‌پیکر خاموشی است که ارتفاع آن به 5199 متر می‌رسد. این دومین کوه پوشیده از برف در آفریقا و تنها نقطه‌ای در جهان است که برف در استوا وجود دارد. در نزدیکی کوه کنیا، Aberdares یا رشته Nyandarua قرار دارد که مرتفع‌ترین قله‌های Ol Donyo le Satima با ارتفاع 3998 متر (13120 فوت) و Kinangop با ارتفاع بیش از 3600 متر (12000 فوت) مناظر چشم‌گیر این منطقه را تشکیل می‌دهند. ترکیبی از بارندگی خوب، خاک، آب و هوای مناسب این منطقه را به یکی از غنی ترین زمین‌های کشاورزی جهان تبدیل کرده است. جناح غربی ارتفاعات مرکزی تحت سلطه قله‌های رشته کوه مائو، ناندی و تپه‌های چرانگانی قرار دارد.
کوه الگون با ارتفاع 4320 متری (14178 فوت) یکی دیگر از آتشفشان‌های خاموش شده در مرز کنیا و اوگاندا است. دامنه‌های غربی شامل منطقه کوه الگون حاصلخیز و پرآب هستند. آنها بیشتر باران‌های خود را از دریای داخلی دریاچه ویکتوریا (دومین دریاچه بزرگ آب شیرین در جهان) دریافت می‌کنند. حوضه دریاچه گرم و مرطوب است و بارندگی شدیدی از دریاچه دریافت می‌کند. پوشش گیاهی آن عمدتاً جنگلی ساوانا است. توده وسیع آب دریاچه سیستم‌های آب و هوایی محلی خود را ایجاد می‌کند. شهرستان‌هایی که در زمین‌های نیمه خشک قرار دارند عبارتند از: لایکیپیا، کیتویی، کواله، امبو، پوکوت غربی، ناروک، مرو، تاراکا نیتی، تایتا تاوتا، لامو، ماکوئنی، کیلیفی و کاجیادو. برخی شهرستان‌ها با شرایط آب و هوایی بسیار خشک مواجه هستند. این شهرستان‌ها در زیر زمین‌های خشک قرار دارند. آنها شامل شهرستان‌های ایزیولو، بارینگو، مارسابیت، گاریسا، واجیر، ماندرا، رودخانه تانا، سامبورو و تورکانا هستند.کنیا در حال حاضر دو بیابان شناخته شده دارد: صحرای چالبی و صحرای نیری. صحرای چالبی در شهرستان مارسابیت و صحرای نیری در شهرستان کاجیادو یافت می‌شود. جنگل‌های کنیا از نظر بیولوژیکی غنی هستند و درصد بالایی از گونه‌های بومی را در خود جای داده‌اند. جنگل‌ها شامل جنگل‌های بارانی دشت در غرب کنیا و جنگل‌های کوهستانی در ارتفاعات مرکزی و غربی و بر روی تپه‌ها و کوه‌های مرتفع هستند. طبقه‌بندی جنگل‌ها با توصیف گونه‌های غالب و ویژگی‌های محیطی انواع مختلف جنگل، این جنگل‌ها را در شش بلوک اصلی خلاصه می‌کند: کوه‌های آتشفشانی، فلات غربی، کوه‌های شمالی، جنگل‌های ساحلی، تپه‌های جنوبی و جنگل‌های رودخانه‌ای.
درختان حرا در کنیا تقریباً 3 درصد از پوشش جنگلی طبیعی را تشکیل می‌دهند که بیش از 60000 هکتار را پوشش می‌دهد. حدود 60 درصد از مانگروها در شهرستان لامو، در بخش شمالی کنیا، رخ می‌دهد، در حالی که در شهرستان کواله، در بخش جنوبی کنیا، ما حدود 14درصد پوشش حرا داریم. جنگل‌های حرا در کنیا را می‌توان در امتداد سواحل رسوبی محافظت شده به ویژه در خلیج‌ها و مصب‌ها یافت. پوشش گیاهی عمدتاً علفزاری است که در یکی از اشکال آن، عملاً کل کشور را به استثنای بخش‌هایی از توده‌های کوهستانی بالاتر که جنگل در آن قرار دارد، اشغال می‌کند. انواع اصلی پوشش گیاهی جنگل، مرتع کوهستانی، پارک یا ساوانا و علفزار نیمه خشک است.
با توجه به عوامل خشکسالی، آتش سوزی و زمین‌های تصادفی توسط گیاه خواران بزرگ، ذخیره گاه ملی ماسای مارا تحت سلطه گونه‌های علف‌های مقاوم است. علفزارهای غنی جنگل‌های ساحلی خالدار و رخنمون‌های سنگی کوارتز تیره است. رایج‌ترین علف در ماسای مارا علف جو دوسر قرمز است.
جمعیت فراوان حیات وحش کنیا بیشتر در خارج از پارک‌های ملی متعدد و ذخیره‌گاه‌های بازی این کشور زندگی می‌کنند. به عنوان مثال، بابون‌ها و گورخرها را می‌توان در امتداد بزرگراه نایروبی-ناکورو، نزدیک به سکونتگاه‌های انسانی و مراکز شهری یافت. ارتباط نزدیکی بین پوشش گیاهی هر منطقه و تمایز و پراکندگی حیات وحش آن وجود دارد. جنگل‌های بارانی ارتفاعات از انواع پستانداران بزرگ، تحت سلطه فیل‌ها و کرگدن‌ها حمایت می‌کنند، اگر چه هر دو گونه به دلیل شکار غیرقانونی و جنگل‌زدایی به میزان قابل توجهی کاهش یافته‌اند. بوش باک، میمون‌های کلوبوس و گاهی گالاگوها (نوزادان بوته‌ای) نیز یافت می‌شوند. منطقه بامبو شامل انواع دویکر و برخی از گونه‌های پرندگان است. شکارچیان کوهستانی شامل شیر، پلنگ و گربه وحشی هستند.
پربارترین جمعیت حیوانات در علفزارهای وسیع بین منطقه جنگلی و نواحی پایین تر یافت می‌شود و به طور عمده شامل انواعی از صمغ‌های صحرایی مانند هارتبیست، وحشی(گنو)، گورخر و غزال می‌شود. سایرین عبارتند از واترباک، ایمپالا، الند، تاگ و بوفالو که اینها توسط شیر، کفتار خالدار، پلنگ، یوزپلنگ و سگ وحشی شکار می‌شوند.زندگی پرندگان در آنجا بسیار غنی‌تر است. تعداد زیادی از فلامینگوهای را می‌توان در دره بزرگ ریفت کنیا در دریاچه بوگوریا، دریاچه سودا (که با شوری و قلیایی بالا مشخص می‌شود) یافت.
در بوته‌های خار و بیشه‌زارهای مناطق خشک فیل، کرگدن، شیر، پلنگ، زرافه، گرنوک، ایمپالاس، دیک‌دیک و انواع کودو قرار دارند. آنتلوپ سونی، بوفالو و فیل در جنگل‌های ساحلی یافت می‌شوند. اسب‌های آبی، تمساح‌ها و بسیاری از انواع ماهی‌ها در رودخانه‌های بزرگ یافت می‌شوند، در حالی که آب‌های ساحلی دارای حیات دریایی فراوانی از جمله پروانه ماهی ، فرشته ماهی، ماهی سنگی، باراکودا و خرچنگ‌های خاردار هستند.
نقشه‌ی کنیا
همانطور که ذکر شد کشور کنیا جنوب شرقی اقیانوس هند واقع شده و با کشورهای اتیوپی، سومالی ، سودان جنوبی، تانزانیا و اوگاندا همسایه است.
نقشه کنیا و کشورهای اطراف آن را با مرزهای بین المللی، پایتخت ملی نایروبی، مراکز استان ها، شهرها، جاده‌های اصلی، راه آهن و فرودگاه های اصلی نشان می‌دهد.
دیدگاه خود را بنویسید