مناره گلپایگان، که به آن "میل گلپایگان" هم می‌گویند، در دوره سلجوقی قرن پنجم هجری قمری ساخته شده است و به عنوان یکی از بلندترین مناره‌های آن دوره شناخته می‌شود. این مناره در تاریخ ۲۸ خرداد ۱۳۱۵ به شماره ۲۵۰ در آثار ملی ایران ثبت شده است و در سال ۱۸ - ۱۳۱۷ مورد مرمت قرار گرفته است. مناره گلپایگان دارای دو در است و درون آن پلکانی وجود دارد. قسمت‌های پایین و بالای مناره تعمیر شده و دارای کتیبه آجری است که به خط کوفی نوشته شده و بدون تاریخ است.
متن کتیبه از آیات کلام الله مجید تشکیل شده است. این مناره با وجود حدود ۹۰۰ سال قدمت، هنوز هم در مقابل عوامل طبیعی مانند زلزله، باد، باران، سرما و گرما باقی مانده است و یکی از بلندترین مناره‌های ایران است. برای رفتن به بالای مناره، دو راه پله وجود دارد که به صورت دورانی با ۶۴ پله می‌توان به بالا صعود کرد. این مناره در زمان سلجوقیان ساخته شده است و احتمالاً همزمان با ساختمان مسجد جامع و بازار چهارسوق بوده است. گفته می‌شود که این مناره برای راهنمایی کاروان‌ها بوده و چراغی در بالای آن نصب شده بود. این مناره در جنوبی چهارسوق قرار داشته است و آدرس آن در خیابان امام خمینی روبروی بازار چهارسوق است.