مسجد جامع بزرگ عتیق قزوین با مناره‌های باشکوه، ایوان‌های بلند و گچبری‌های نفیس آن، از آثار برجسته دوره‌های اسلامی محسوب می‌شود. قدیمی‌ترین بخش این مسجد، پس از آثار چهارطاقی ساسانی که در زیر مقصوره قرار گرفته، طاق هارونی است که در زمان حکمرانی هارون الرشید در سال ۱۹۲ هجری قمری بنا شده است. مهم‌ترین و زیباترین بخش این مسجد، مقصوره و گنبد سلجوقی آن می‌باشد که دارای پنج کتیبه گچبری به خط کوفی بوده و نفیس‌ترین آنها کتیبه‌ای است که سوره بقره به‌طور کامل در آن اجرا شده است و از شاهکارهای خط کوفی تزیینی محسوب می‌شود. سایر بخش‌های این مسجد، مربوط به دوره‌های بعد تا پایان دوره قاجار است.
ایوان شمالی و دو مناره کاشی‌کاری‌ شده آن، در زمان حکمرانی شاه تهماسب صفوی و ایوان غربی در دوره شاه سلیمان صفوی بنا شده‌اند. ایوان جنوبی که زیباترین ایوان این مسجد است، در زمان سلطنت شاه عباس دوم به مدخل مقصوره افزوده شده است.