پس از استقلال تاجيكستان يك گروه شبه‌نظامی در اين كشور وجود داشت كه در سال 1993 وزير دفاع وقت، الكساندر شيشليانكف كوشش كرد آن را تبديل به يك نيروی مسلح كند. پس از انحلال فرماندهی مشترك كشورهای هم‌سود در سال 1993 لشكر زرهی 201 تحت فرماندهی روسيه در‌آمد. قبلاً قرار بود تاجيكستان و كشورهای هم‌سود در اين فرماندهی شريك باشند.
چیزی از استقلال تاجیکستان نگذشته بود که این کشور به ورطه جنگ داخلی گرفتار شد. اوج این درگیری‌ها سال‌های 93-1992 بود. برای درک علّت این درگیری‌ها باید به ساختار سیاسی و قومی تاجیکستان توجّه کرد. این کشور تنها کشور فارسی زبان آسیای مرکزی است. همچنین تاجیکستان در میان کشورهای مستقل مشترک المنافع تنها کشوری است که در کنار جمعیّت غالب سنّی از جمعیّت قابل توجّه شیعه اسماعیلیه با ارتباط بین‌المللی نیرومند برخوردار است. تنها در تاجیکستان بود که حزب نهضت اسلامی به طور وسیعی به فعّالیّت‌های سیاسی دست زد و حتّی بعضی از اعضای آن هدف خود را ایجاد دولت اسلامی اعلام کردند.
در گذشته مناره‌ها، در كنار مساجد و يا مدارس از خشت، سنگ و چوب ساخته می‌شدند. كاربرد مهمّ مناره‌ها در گذشته استفاده از آنها برای اذان گفتن بود. مناره‌ها به شکل مدوّر و يا چارگوش بنا شده و با کتیبه‌ها و تزئينات مختلف مانند: كاشی كاری تزئين می‌شدند. تعداد كمی از مناره‌های قديمی در تاجيكستان هنوز باقی مانده و بعضی از آنها ترميم و بازسازی شده است.
کشاورزی بخش اصلی اقتصاد تاجیکستان را تشکیل می‌دهد.این بخش به طور جدّی در اثر جنگ‌های 1993-1992 صدمه دید و کشت و برداشت محصول مختل شد. محصول اصلی در این کشور پنبه است که بیشتر 50 درصد آن در جنوب غربی کشور تولید می‌شود. شرایط نامناسب آب‌و‌هوایی، درجه حرارت پایین و باران‌های سنگین تولید را تحت تاثیر قرار داده‌اند. پنبه هر چند مرغوبیت پائینی در مقیاس جهانی دارد امّا به عنوان اساس اقتصادی باقی مانده است.
تاجيكستان از ديرباز محل زندگی مردمان آريايی بوده كه بعضي از آنها اسكان يافته بودند. سغديان، مادها و پارس‌ها و برخی ديگر زندگی كوچ نشينی داشتند، همچون سكاها يا ماساژت‌ها. بنابراين می‌توان گفت: كه باختری‌ها، سغدی‌ها، خوارزمی‌ها و سكايی‌ها، نه تنها بنيان‌گذاران شهرها و روستاهای آسيای مركزی، به ويژه تاجيكستان به شمار می‌روند بلكه نياكان تاجيكان نيز بوده‌اند.
تاجیک/ تاجیکها، قومی مسلمان و فارسی زبان از نژاد آریایی، قدیمی‌ترین ساکنان آسیای مرکزی و افغانستان و ناحیة سین‌کیانگ چین و عمده‌ترین جمعیت جمهوری تاجیکستان می‌باشند. این قوم در شمال هندوستان، ازبکستان، قرقیزستان، قزاقستان و ایران نیز پراکنده‌اند. شرقی‌ترین منطقة تاجیک‌نشین، وادی سرکول سین‌کیانگِ چین است. تاجیکها در ایران، عمدتاً در استان‌های خراسان و سیستان و بلوچستان به سر می‌برند.[1] تاجیکها خود را تُجیک می‌نامند.
سفر گروهی به کنیا/نوروز 1403 
