از کنار یک سری غرفه‌های کوچک سوغاتی رد شدیم. یک دیوار عظیم از آجر گلی در سمت راست ما و یک مدرسه چشمگیر در سمت چپ ما. در کنار این برج بزرگ و چمباتمه‌ای قرار داشت که با آجرهای لعاب‌دار زیبا در سایه‌های سبز، فیروزه‌ای و قهوه‌ای در حال تغییر بود. این مجموعه که توسط محمد امین خان پس از غارت پرسود بخارا ساخته شده بود، به قدری مجلل بود که بخش‌هایی از دیوارهای شهر برای اقامت در آن برداشته شد. رقابت بین خانات خیوه و بخارا یک موضوع تکراری هم در تاریخ خیوه و هم در نگرش‌های امروزی آن است. محمد امین خان مناره‌ای بلندتر از مناره‌های دیگر را طراحی کرد و از مناره بخارا کوتاه‌ترشد، اما هرگز آن را تکمیل نکرد. برخی ادعا کردند، به این دلیل است که خان متوجه شده بود کسانی که مومنان را به نماز دعوت می‌کنند، منظره‌ای وسوسه انگیز از حرمسرای او به دست می‌آورند. برخی دیگر بر این باور بودند که خان نقشه‌هایی برای ترور معمار پس از تکمیل مناره دارد تا اطمینان حاصل شود که امیر بخاران نمی‌توانند او را مأمور ساخت مناره بزرگتر کنند. معمار بخت برگشته از ترس جان خود از مناره پرید و تبدیل به پرنده شد و پرواز کرد.
کریستوفر اصلان الکساندر "فرش سواری تا خیوه" 2010
روبه‌روی ارگ کهن و درست در مقابل دروازه‌ی غربی، یکی از اصلی‌ترین جاذبه‌های ازبکستان قرار گرفته است. مدرسه محمد امین خان.  این مدرسه‌ی دو طبقه که مساحت آن ۶۲*۷۲ متر است، نه تنها بزرگترین مدرسه‌ی خیوه، بلکه بزرگترین مدرسه در آسیای میانه است. مدرسه  محمد امین خان در اواسط قرن ۱۹م ساخته شد و اکنون اتاق‌های این مدرسه تبدیل به هتل شده است و از  میهمانان و گردشگران این شهر میزبانی می‌کنند.