ماسایی‌ها (سواحیلی: Wamasai) یک گروه قومی نیلوتیک هستند که در شمال، مرکز و جنوب کنیا و شمال تانزانیا ساکن هستند. آنها به دلیل اقامت در نزدیکی پارک‌های سافاری دریاچه‌های بزرگ آفریقا و آداب و رسوم و لباس‌های متمایزشان در میان شناخته‌ شده‌ترین جمعیت‌های محلی در سطح بین‌المللی هستند. ماسایی‌ها به زبان ماا (ɔl Maa) صحبت می‌کنند، یکی از اعضای خانواده زبان‌های نیلوتیک که به زبان‌های دینکا، کالنجین و نوئر مربوط می‌شود. به  جز برخی از بزرگانی که در مناطق روستایی زندگی می‌کنند، اکثر مردم ماسایی به زبان‌های رسمی کنیا و تانزانیا صحبت می‌کنند که سواحیلی و انگلیسی هستند.
جمعیت مردم ماسایی در سرشماری سال 2019 در کنیا 1،189،522 نفر گزارش شده است، در مقایسه با 377،089 در سرشماری سال 1989، اگرچه بسیاری از ماسایی‌ها سرشماری را مداخله دولت می‌دانند و بنابراین یا از مشارکت خودداری می‌کنند یا فعالانه اطلاعات نادرست ارائه می‌دهند.
ماسایی‌های شبانی کاملاً عشایری هستند و در طول سال دسته‌های سرگردان هستند و تقریباً به طور کامل از گوشت، خون و شیر گله‌های خود زندگی می‌کنند. کرال آنها که از یک حصار دایره‌ای خاردار بزرگ در اطراف حلقه‌ای از خانه‌های گلی تشکیل شده است، چهار تا هشت خانواده و گله‌هایشان را در خود جای می‌دهد.
ماسایی‌های یکتا پرست خدای واحدی به نام انکای، نکای، یا انگای را می‌پرستند. انگای ماهیتی دوگانه دارد که با دو رنگ نشان داده می‌شود: انگای ناروک (خدای سیاه) خیرخواه است و انگای نا-نیوکی (خدای سرخ) انتقام جو است. بسیاری از ماسایی‌ها نیز مسیحیت یا اسلام را پذیرفته اند. ماسایی‌ها برای دهه‌ها به دلیل جواهرات پیچیده خود شناخته شده‌اند و این اقلام را به عنوان تجارت به گردشگران می‌فروخته‌اند.
سبک زندگی سنتی ماسایی در اطراف گاوهای آنها متمرکز است، که منبع اصلی غذای آنها را تشکیل می‌دهد. دارایی مرد به چهارپایان و فرزندان سنجیده می‌شود (توجه داشته باشید که همسران یا زنان نیز جزء فرزندان محسوب می‌شوند). گله 50 گاو محترم است و هر چه تعداد بچه بیشتر باشد بهتر است. مردی که یکی زیاد داشته باشد ولی دیگری را نداشته باشد فقیر محسوب می‌شود. تمام نیازهای ماسایی‌ها به غذا توسط گاوهایشان تامین می‌شود. گوشت آنها  را می ‌خورند، شیر آنها را روزانه می‌نوشند و گاهی خونشان را می‌نوشند. گاو نر، بز و بره در مناسبت‌ها و مراسم خاص برای گوشت ذبح می‌شوند. اگرچه کل شیوه زندگی ماسایی‌ها از نظر تاریخی به گاوهای آنها بستگی داشته است، اخیراً با کاهش گاوهای آنها، ماسایی‌ها به مواد غذایی مانند سورگوم، برنج،  سیب زمینی و کلم (که ماسایی ها به برگ بز م‌ شناسند) وابسته شده‌اند.
یکی از تصورات غلط رایج در مورد ماسایی‌ها این است که هر مرد جوانی قرار  است قبل از ختنه شدن و بزرگسالی یک شیر را بکشد. شکار شیر یکی از فعالیت‌های گذشته بود، اما در شرق آفریقا ممنوع شده است، با این حال شیرها  هنوز هم هنگامی که دام‌های ماسایی را شکار می‌کنند، شکار می‌شوند. با این  وجود، کشتن یک شیر به فرد ارزش و جایگاه مشهوری در جامعه می‌بخشد.
سوراخ کردن و کشیده شدن لاله گوش در میان ماسایی‌ها مانند سایر قبایل رایج است و هم مرد و هم زن حلقه‌های فلزی روی لاله گوش کشیده خود می‌پوشند. زنان اشکال مختلفی از زیور آلات مهره‌دار را هم در لاله گوش و هم  سوراخ‌های کوچک‌تری در بالای گوش می‌پوشند.
ماسایی ها به محض رسیدن به سن 3 سالگی، نام کودک را می‎گذارند و سر را جدا از یک دسته مو، که شبیه یک کاکل است، از پشت گردن تا پیشانی تمیز می‎کنند. جنگجویان تنها اعضای جامعه ماسایی هستند که موهای بلندی می‌پوشند که در رشته‌های بافته بافته می‌بافند.

لباس ماسایی نماد عضویت در گروه قومی، سبک زندگی شبانی و همچنین موقعیت اجتماعی یک فرد است. جواهرات همچنین می‎توانند جنسیت، وضعیت رابطه و سن فرد را نشان دهند. لباس‌های سنتی ماسایی هم وسیله‌ای برای شناسایی قبیله‌ای و هم نمادین هستند: به عنوان مثال، مردان جوان پس از ختنه‌شان تا چند ماه سیاه می‌پوشند. ماسایی‌ها در دهه 1960 شروع به جایگزینی پوست حیوانات، پوست گوساله و پوست گوسفند با پارچه‌های پنبه‌ای تجاری کردند. اصطلاح Shúkà برای ملحفه‌هایی است که به طور سنتی پوشیده و دور بدن پیچیده می‌شود. اینها معمولاً قرمز هستند، گاهی اوقات با رنگ‌ها و الگوهای دیگر ادغام می‌شوند. یکی دیگر از لباس‌های ماسایی، لباس‌های یک تکه معروف به کانگا هستند که این یک اصطلاح سواحیلی است. ماسایی‌ها در نزدیکی ساحل ممکن است کیکوی بپوشند، لباسی شبیه سارافون که در رنگ‌ها و منسوجات مختلف وجود دارد.